کد خبر : 19297

تاریخ انتشار : 21 ژوئن 2015 - 11:20

نسخه چاپی
907 بازدید

  شاکرم عبدی پور: چندی پیش در یکی از سایت های پر بازدید محلی مطلبی بسیار نوستالژیک وتاثیر گذار به نام سرچشمه ای که خشکید را خواندم وآنچه بر جذابیت مطلب می افزود وجود دو تصویر از یک موقعیت مکانی آشنا بود که یکی از گذشته سرسبز وپر طراوت وپر آب آن سرچشمه ودیگری از […]

 

شاکرم عبدی پور:
چندی پیش در یکی از سایت های پر بازدید محلی مطلبی بسیار نوستالژیک وتاثیر گذار به نام سرچشمه ای که خشکید را خواندم وآنچه بر جذابیت مطلب می افزود وجود دو تصویر از یک موقعیت مکانی آشنا بود که یکی از گذشته سرسبز وپر طراوت وپر آب آن سرچشمه ودیگری از خشکی وخشکسالی وخاکساریش حکایت داشت. وبا دیدن این تصاویر از وجود تکنولوژی ودوربین های پیشرفته امروزی ودوربین های آنچنانی دیروزی که چنین صحنه هایی بدیعی را ثبت وضبط می کنند در دل اظهار خرسندی نمودم اما با خود اندیشدیم پیشرفت تکنولوزی وصنعت در دنیای کنونی علاوه بر تسهیل امور وسرعت بخشیدن به کارها، بسیاری از محاسن وسنت های نیک را نیز ازما انسانها گرفته است. در دنیا امروز مانند هر چیز دیگری ، تکنولوژی به سرعت رو به پیشرفت است و تاثیر آن بر روابط انسانی، بیش از هر چیز دیگراحساس می شود. شکی نیست که تکنولوژی در عین حالیکه راه های بسیاری را برای ارتباط و تماس سریع و آسان در بین انسان ها ایجاد کرده است، اما از بسیاری جهات دیگر مانع رشد روابط بین مردم در جوامع روستایی وعلی الخصوص جوامع شهری شده است. از جمله اینکه باعثکاهش ملاقات های رو در رو بین افراد گشته ودر حال حاضر بسیاری از مردم، به جای شرکت در مهمانی ها و جلسات خانوادگی یا دوستانه وشب نشینی ها ، ویا تعاون وهمکاری در کارهای همدیگر زمان خود را در شبکه های اجتماعی و مکالمه های اینترنتی می گذرانند. این در حالی است که محققان ثابت کرده اند؛ بهترین راه برای آرامش روحی و روانی افراد، قرار گرفتن در جمع های خانوادگی و دوستانه می باشد. متاسفانه امروزه نه تنها مردم زمان اندکی برای این مساله اختصاص می دهند، بلکه حتی در جلسات و مهمانی های حضوری نیز در حال گفت و گوهای آنلاین با گوشی موبایل خود می باشندو در بسیاری از موارد حتی پیامک ها و ارتباطات نوشتاری به وسیله تکنولوژی، راهی رایج برای بحث ها و گفت و گوهای روزانه می باشد. واین چنین استفاده هایی ازتکنولوژی برای گفت و گوهای روزمره بسیار خطرناک بوده و دربسیاری از موارد باعث ایجاد سوء تفاهم می شود، چرا که افراد نمی توانند لحن یکدیگر را در گفت و گو تشخیص دهند و عموما برداشت غلطی از سخنان یکدیگر خواهند داشت.
آری بادیدن دو تصویر متفاوت از یک موقعیت خاص در چند دهه فاصله گاهی متوجه تفاوتهای فاحشی می گردی و دربسیاری مواقع بدنبال علل وسبب آن تفاوتها گشته و گاهی دست به گریبان صنعت وتکنولوزی شده واورا مقصر میدانی به هر حال می بینی چه محاسنی که از دست رفته اند وممکن است هرگز تکراری نداشته باشند اما ذکر ویاد آوری آنها را خالی از لطف ندیده وگریزی میزنی به آن روزهای دور بدون تکنولوژی . وچند لحظه ای بازهم آن سالیان دور را درذهنم مجسم کرده و بازهم به یاد آوردم گوشه ای ازآداب وسنن نیکویی که دربین اهالی روستا ها یمان مرسوم بود و اینک به باد فراموشی سپرده شده اند. از جمله سنت نیکی به نام ((گل)) یا ((کلمه)) که کمک به سزایی بود برای اهالی روستا که جمعیت خانوار چندانی نداشتند وگاها اگر از سنت نیک کلمه درروستا برخوردار نمی شدند مجبور بودند از اواخر خرداد تا نزدیک شهریور به درو محصولات کشاورزی خود بپردازند.اما مردان با سخاوت روستا در قالب گل ((درو)) یا ((کلمه)) بصورت دسته جمعی تمام محصول را فقط در عرض چند روز برداشت می کردند و گاها قصه غم واندوه همدیگر را در حین کار نیزبه گوش جان شنیده و بار غم آن را بر دوش کشیده ودر مصایب هم شریک بودند، واین چنین بود که تمام اهالی گوش شنوای همدیگر وسنگ صبور درد دلها ومشکلات هم بودند . ومردان نیرومند روستا پس از درو محصول یک مزرعه راهی مزرعه همسایه دیگری می شدند ومحصول خانواده های دیگر را نیز در اندک زمانی درو می کردند و این چنین بود که ما در همان کودکی معنی عبارات معروفی چون “يداللَّه مع الجماعه”را با تمام وجود می فهمیدم وهمه باهم در غم وشادی همدیگر شریک می شدیم، شاید بتوان گفت وجود تکنولوژی و ورود ماشینهای کشاورزی امروزی یکی از دلایل عمده از بین رفتن این سنت نیک واین حس تعاون وهمکاری باشد، و ازدیگر سنت های نیک آن روزگاران سنتی بود به نام شیر واره که به یاری خانواده یا خانواده هایی بی بضاعت یا کم بضاعتی که جمعیت دامی محدود داشتند می آمد ،چونکه چنین خانواده هایی در عمل نمی توانستند از شیر اندک دامهای خود محصولات متعددی مانند کشک وکره وروغن وترخینه و… که گاها قوت لایموت زمستانی آنها را فراهم می کرد برخوردار باشند ، واگر چنین خانواده هایی چند روز متوالی نیز اندک شیر دامهایشان را جمع آوری می کردند تا به حد و اندازه کافی برسد وبه اصطلاح مشکی پر گردد به دلیل نبودن امکاناتی مانند یخچال ووسایل سرد سازی شیر فاسد می شد ومی بایست دور ریخته می شد. در چنین شرایطی بود که آن شیر اندک را با معیارهایی به نام لله که از چوب تهیه می شد و نوعی عمق سنج یا کمیت اندازه گیری قابل اطمینان بود در ظرفی ثابت اندازه می گرفتند وآنرا در دیگ های شیر همسایگان به مشارکت می گذاشتند ودر نوبت های بعدی به همان میزان نیز شیر دریافت می کردند وهر چند روز یا چند هفته یک خانواده نوبت شیر واره را عهده دار بود وبعد از زدن مشک به اندازه ظرفیت ظرف پیمانه وبا عمق سنج چوبی یا همان لله به مقدار شیر دریافتی از هر خا نواده دوغ حاصل را بین آنها تقسیم می کرد تا دوغ خوراکی هیچ خانواری نیز در این اثنا قطع نشود واین سیر گردش شیر واره بین تمام خانواده ها دست بدست می شد تا همه بتوانند قوت زمستانی خود را به اندازه کافی از محصولات لبنی ذخیره کنند. وباز هم زنان سنگ صبور هم می شدند وگوش شنوای قصه ها وغصه های همدیگر بودند واین چنین بود که بیماریهای روحی وافسردگیها کمتر دیده می شد اما با گذر زمان وهم اکنون اگر سری به روستا ها بزنیم دیگر هیچ خبری از سنتی آنچنانی ومشارکتی فعال وپویا بدان سان نخواهید یافت و هر خانواده روستایی یا به مدد یخچال ووسایل سرد سازی محصولات دامی خودرا به تنهایی طی چند روزجمع آوری وسپس فر آوری می کند و یا به مددماشینهای جمع آوری شیر که هر روز صبح به روستا ها سر می زنند محصولات دامی خود را به صورت مستقیم و به بازار فروش می رساندودیگر از آن ارتباطاط کرم وصمیمی اهالی روستا وآن سنت نیک نیزخبری نیست ومی توان گفت به نوعی تنهایی آپارتمان نشینی شهری به روستاها نیز سرایت کرده است. ودر پایان باز هم باید گفت راستی این تکنولوژی ما را تا کجا ها می برد؟