نسخه چاپی
309 بازدید
عینی یا رمانتیکی؟
شهرام شرفی: نگاه رمانتیکی به دولت اعتدال یک نگاه خطرناک است؛ در این نوع نگاه، توقعات تغییرات اساسی و ساختاری دامن زده می‌شود و گاهاً گزاره‌ی پشیمانی از رأی به روحانی نیز ترویج می‌شود. در نگاه رمانتیکی، ایده‌آلها به صورت مدینه فاضله‌ی مطلوب دیده می‌شوند؛ مدینه‌ای که فوری باید به دست بیاید و همه‌ی مطالبات، […]
شهرام شرفی:
نگاه رمانتیکی به دولت اعتدال یک نگاه خطرناک است؛ در این نوع نگاه، توقعات تغییرات اساسی و ساختاری دامن زده می‌شود و گاهاً گزاره‌ی پشیمانی از رأی به روحانی نیز ترویج می‌شود.
در نگاه رمانتیکی، ایده‌آلها به صورت مدینه فاضله‌ی مطلوب دیده می‌شوند؛ مدینه‌ای که فوری باید به دست بیاید و همه‌ی مطالبات، به قید فوریت، برآورده شوند.
از سوی دیگر، نگاه اصلاح‌طلبی یک نگاه مبتنی بر حرکتهای آرام و تدریجی و گام به گام است. حرکتهای آرام و مدنی، مبتنی بر محذورات و مقدورات است. این تفاوت بین اصلاح و رادیکالیسم رمانتیکی است.
رأی به روحانی برآیند یک شرایط عینی اجتماعی، سیاسی، اقتصادی و فرهنگی بود. رأی به روحانی یک ضرورت عینی برای جریان اصلاح‌طلب بوده است.
بر مبنای واقع‌گرایی، پایگاه اجتماعی حامی اصلاحات، این ضرورت عینی را دریافت که رأی به روحانی، پیامدهای کم آسیب‌تری برای گفتمان و جریان اصلاحات در ایران دارد.
از این روست که صحبت از ضرورت عینی است نه از مدینه فاضله‌ای که باید به قید فوریت توسط روحانی ایجاد شود.
وقتی ضرورت عینی بود پشیمانی از رأی نیز اشتباه است و به واقع، پشیمانی، همان نگاه رمانتیکی و غیرواقع‌بینانه، به سیاست‌ورزی است.
در سیاست‌ورزی واقع‌گرایانه (رئالیستی)، گاهی برای یک انتخاب، گزاره‌ی آسیب کمتر، مطرح می‌شود و این آسیب کمتر، به معنی لزوماً «دستاوردهای ایده‌آلیستی»، نیست.
در جا زدن هم معیار نیست؛ در جا زدن، نوعی محافظه‌کاری است؛ محافظه‌کاری با تغییر مخالف است. از این روست که مطالبه‌گری را باید در سطوح مختلف، تقویت کرد. مطالبه‌گری جزیی از اصلاح‌گری است.
